"Głód" ma argumenty żeby coś zmienić. Oczywiście, że nie powstrzymasz głodu, ale możesz zrobić coś innego... To najbardziej zaangażowany reportaż jaki znam. Tekst, który nie szantażuje i nie uruchamia chwilowych wyrzutów sumienie. To książka, która uświadamia na jakim świecie żyjemy. A co potem, to już twoja decyzja.









A teraz wyobraź sobie, że w rok umierają z głodu mieszkańcy: Warszawy, Krakowa, Łodzi, Wrocławia, Poznania, Gdańska, Szczecina i Bydgoszczy. To jest ok. 5 mln 600 tys. osób. Tymczasem te 5 mln 600 tys. to wyłącznie dzieci. Dodaj do tego głodujących dorosłych. Liczby są astronomiczne. Tak wielkie, że trudno odnieść je do rzeczywistości. Dlatego prościej powiedzieć, że co 5 sekund ktoś umiera z głodu, co 9 osoba na ziemi.

Właśnie taki jest "Głód" - czytasz, ale nie chcesz już nic więcej wiedzieć. Nagle wiedza staje się niewygodna. Ludzie zawładnęli światem. Opanowali i regulują większość procesów, które decydują o życiu. To nie kataklizmy czy położenie …

Zamiast iść do przodu cofamy się. Rzucamy kotwicę na mentalnej mieliźnie. W miejscu gdzie umarli sterują żywymi.














"Światu grożą trzy plagi, trzy zarazy. Pierwsza - to plaga nacjonalizmu.
Druga - to plaga rasizmu.
Trzecia - to plaga religijnego fundementalizmu.
Te trzy plagi mają te samą cechę, wspólny mianownik - jest nim agresywna, wszechwładna, totalna irracjonalność."
                                                                                                              Ryszard Kapuściński, Imperium

Mogłabym już więcej nie pisać, bo "Ale z naszymi umarłymi" jest właśnie o tym. Nie po to tu zaglądasz żeby przeczytać cytat z Kapuścińskiego więc...

Rzecz dzieje się w Krakowie. Mieszkańcy jednej z kamienic ratuję się przed atakami zombie. Nie przejęzyczyłam się, akcja książki rozgrywa się wokół zombi. Umarli wstają z grobów i ruszają na podbój świata. Wśród nich wielcy wodzowie, którzy na czele zombie oddziałów szerzą polskość. Zanim dotrzecie do końca książki …

Okazuje się, że Bliski Wschód może nauczyć nas czegoś o feminizmie. Wysadzi nas z europocentrycznego fotela, z którego oglądamy świat. Nic tylko czytać.












Omanki mają w sobie wrodzony feminizm. Poczucie odpowiedzialności za drugą kobietę. Mniej walczą z systemem, skupiają się na budowaniu sieci wsparcia. Wiedzą, że nikt ich tak nie zrozumie jak druga kobieta. Państwo w pewnym sensie je chroni, ale ich siłą jest grupa.

Ta książka wyrywa z korzeniami stereotypy. Nie wszystkie muzułmanki to domowe niewolnice. Zachód jest dla nich ciekawy, ale nie na tyle żeby mieszkać w Europie. Dla Omanek jesteśmy nieodpowiedzialne. Nie zabezpieczamy przyszłości przedmałżeńskim kontraktem. A kiedy miłość mija zostajemy z niczym.

Agata Romaniuk nie ocenia i nie tłumaczy co dzieje się w Omanie. Pyta, obserwuje, a czasami musi zostawić sprawę bez rozwiązania. Jak w przypadku starych mężczyzn kupujących młodziutkie Hinduski na "żony".


Głównymi bohaterami są kobiety, ale kobiety w Omanie nie fu…