Nie przyjaźnimy się, ale od lutego często o niej myślę. Jest gwiazdą. Nie różowo-brokatową, tylko pyskatą i wojującą. Dopiero się rozkręca.











"Becoming" to pociąg dalekobieżny. Rusza powoli z dzieciństwa Michelle. Jedzie przez stereotypowe życie czarnej rodziny z przedmieścia. Na jednej ze stacji wsiada Barack.
Prędkość wzrasta, jest miłość i zmiany. Kampania prezydencka to już jazda bez trzymanki. Pasażerowie spadają z siedzeń, wszystko stoi na głowie. Przystanek - Biały Dom. Kiedy twój mąż trzyma w rękach losy świata, ty musisz trzymać się dwa razy mocniej. 
Michelle Obama nie odpoczywa. Uczy się, zdobywa doświadczenie i nigdy, przenigdy nie odpuszcza. Dlatego motywuje. Jedziesz z nią pociągiem i wiesz, że nie zawsze było fajnie. Kiedy nie mogła zajść w ciążę albo nie dawała rady w pracy. Na twoich oczach Michelle staje się społecznicą, fighetrką, gospodynią i polityczką. A wszystko to w asyście wspierających kobiet.

Wszyscy grają na Baracka, to wymaga od rodziny wyrzeczeń. …

Mieszkasz w mieście? Pewnie chcesz wyprowadzić się na wieś. Wyobraź sobie, że marzenie się spełnia. Moja rada - uważaj czego sobie życzysz, bo możesz to dostać.












"Cisza i spokój" obala mit sielskiej i wygodnej wsi. Mówi o wyrzeczeniach. Życie poza miastem to "nie pluszowy miś ani kwiaty". Trzeba zainwestować czas i pieniądze. Nauczyć się nowej rzeczywistości.
Natalia Sosin-Krosnowska znalazła osadników, którzy dzielnie znosili rozczarowania. Uczyli się na błędach. Cierpliwość opłaciła się. Wymarzone domy, ule pełne bzyczących pszczół dały im satysfakcję i ciągle napędzają do działania.

Nikt nie zna całej prawda o życiu daleko od miasta. Nie ma przepisu na szczęśliwe wiejskie życie. Bywa, że nie ma też ciszy, a o spokoju nikt nie słyszał. Przeczytajcie "Ciszę i spokój" zanim westchniecie do zdjęcia z właścicielką agroturystyki, i kawą na leśnej polanie.

Dowiecie się, że takie obrazki to chwile. O nich Natalia Sosin-Krosnowska zaledwie wspomina. Skupiła się …

Lodowce to najstarsi kronikarze ziemi. Żeby zrozumieć ich znaczenia, trzeba wybrać się w podróż w czasie. To jedyny sposób na rozumienie, że przeszłość i przyszłość należą do lodowców.











Ta książka jest dla mnie zaskoczeniem. "Nieznane życie lodowców" jest z tego samego kręgu zainteresowań co "Sekretne życie drzew", "Duchowe życie zwierząt" i "Nieznane więzi natury", ale koncepcyjnie bardzo się różni serii Petera Wohllebena.
Przede wszystkie to książka popularnonaukowa. Między słowami populara i naukowa należałoby postawić znak równości. Odnoszę wrażenie, że Bjørn Roar Vassnes jest romantykiem, który kocha przyrodę i traktuje ją jak kogoś bliskiego. Z uroczym sentymentem wraca do dzieciństwa spędzonego na północy Norwegii. Wspomina mroźną ciszę, srogie zimy i przede wszystkim polemizuje z teorią, że zimno sprzyja złu, że jest doskonałą scenografią dla zbrodni. Dla mnie to jedne z dowodów na emocjonalne zaangażowanie autora.

Lodowce to nie baśniow…

Dosyć przewidywalna historia kobiety, w duchu lepiej późno niż wcale. Książka, która stawia stare pytania i próbuje znaleźć nowe odpowiedzi.







Willa, czyli główna bohaterka to osoba, którą miałabym ochotę wstrząsnąć, a później przytulić. Jej życiowa bierność i spolegliwość obezwładniają. Wiedzie życie bez zdarzeń, a gdyby nie historia z lat dzieciństwa, autorka nie miałby co o Willi napisać. Ta opowieść mogłaby wydarzyć się wszędzie, bo podobnie bezbarwnych ludzi musi być na świecie wielu. Jednak finał tej historii może delikatnie zdziwić.

Pewnego dni w domu Willi i jej męża, niezbyt zainteresowanego nią faceta, zadzwonił telefon. Kobieta zostaje poproszona o pomoc byłej dziewczynie swojego syna, która nie może zająć się córką. Ta przedziwna prośba uruchamia serię zdarzeń, które zrobią mocy przeciąg w życiu bohaterki.
Nagle wybudza się z życiowego uśpienia i znajduje w sobie moc. Jedzie z mężem do innego miasta, aby zająć się przyszywaną wnuczką. Dziewczynką, której kompletnie nie zna…

Kobieta, która wszędzie czuje się dobrze. Bez kompleksów robi to, co uważa za dobre.









Książka lupa na Małgorzatę Szumowską. Postać, którą oprócz kilku gazetowych i telewizyjnych wywiadów trudno namierzyć w mediach. Nie dlatego, że się ukrywa ale dlatego, że jest mocno zajęta. Pracuje jako reżyserka, scenarzystka, producentka i tak jako kobieta prowadząca dom, mająca przyjaciół, dziecko i cały bałagan świata na głowie.

Szumowska zyskuje przy bliższym poznaniu. Zyskuje na tyle, że z chęcią przeczytałbym nowszy wywiad (ten jest z 2012 r.), żeby zobaczyć jak się zmieniła. Wzbraniająca się przed zamknięciem w jakiejkolwiek społeczno-politycznie szufladzie. Ekstremalnie głodna świata, lubiąca dobrobyt, trzymająca się blisko życiowej przeciętności. Nonszalancka, pewna siebie, wyraźna a czasami przerysowana.

Kobieta kalejdoskop, która bez owijania w bawełnę mówi, że w szkole była faworyzowana, a znane nazwisko czasami ułatwia życia. Korzystała z tego, bo głupotą byłoby z tym walczyć. Jednocze…

Cykle reportaży z Turcji, z których każdy mógłby być rozległą i osobną historią. Książka, która jest w stanie zaintrygować ale nie pochłonąć.







"Wróżąc z fusów" to taki reportaż wzorcowy. Widać, że autorka odrobiła lekcje i podszła do tematu bardzo rzetelnie. Książkę otwiera tekst o zamachu stanu w lipcu 2016. Obszerny opis, który jak na otwarcie zbioru jest trochę nużący. Całe szczęście, że Szumer-Brysz ma lekkie pióro co odciąża całość.

Najmocniejszą stroną "Wróżąc z fusów" wydaje się być różnorodność tematów, które pokazują Turcję kontrastów i sprzeczności. Autorka porusza kwestię syryjskich uchodźców, próbę pomocy im i zarobku na nich. Dotyka kontrowersji wokół wyboru Erdogana na prezydenta. Niechęci do Kurdów i ich próby wybicia się na niezależność. Najlepszym reportażem w cyklu jest ten o tureckiej społeczności LGBT. Wielowątkowy, pokazujący sytuację z kilku perspektyw i jaskrawo obrazujący turecki rozkrok społeczno-obyczajowy.

"Wróżąc z fusów" ma ws…

Historia "lśniących dziewczyn" rozgrzewała amerykańską opinię publiczna lat 20. Ta książka oddaje głos dziewczynom, które jako pierwsze wypowiedziały wojnę korporacji.






 "Pośliń, zanurz, pomaluj"- a po wyschnięciu tarcza zegarka świeci w ciemności. Praca w U.S. Radium Corporation, była spełnieniem marzeń wielu młodych kobiet. Dobrze płatna, w koleżeńskiej atmosferze, a do tego pożyteczna. Malowane przez dziewczyny przedmioty, były wykorzystywane głównie w przemyśle zbrojeniowym. Po skończonej pracy kobiety wracały do domów i  świeciły od pyłu radowej farby. Ciało, włosy i ubrania pokryte były radioaktywnym radem. Dziewczyny połykały truciznę śliniąc pędzelki, którymi malowały drobne elementy. Zarząd U.S. Radium Corporation wiedział o szkodliwym działaniu radu ale konsekwentnie, przez lata podtrzymywał teorię, że nie ma zagrożenie, w końcu rad był stosowany w medycynie.

Wkrótce pracownice zaczęły chorować. Zaczęło się od ogólnego osłabienia, wypadania zębów, kolejne…